تربیت به مثابه باغبانی کردن است؛ نه مجسمه سازی!

محمد جواد علی اکبریان

 متاسفانه گاهی مربیان می خواهند یک تندیس زیبا از متربی خود بسازند، در حالی که باغبانی کردن با مجسمه سازی فرق دارد.

متربیان برای اینکه  با اعتماد به نفس باشند و خودشکوفا، باید هنر همزیستی یا همان مهارت های برقراری ارتباط با یکدیگر و رفع نیازهای یکدیگر را بیاموزند.

متربیان، ارزشمندترین سرمایه های هر جامعه ای محسوب می شوند و کمبودهای عاطفی، صدمات جبران ناپذیری را به آینده آنان وارد می سازد. لذا به اعتقاد بسیاری از روانشناسان، مهمترین نیاز عاطفی و روانی افراد در محیط خانواده، مهر و محبت و توجه و احترام است.

متربی باید احساس کند که دیگران او را دوست دارند و همان طوری که هست او را می پذیرند؛ چرا که این احساس، باعث حس ارزشمند بودن در وی می شود و به این طریق حس ایمنی و نیاز عاطفی او ارضا می شود.

 هر انسانی در زمان تولدش با یک سرشت و خلق و خوی خاص و منحصر به خودش به دنیا می آید. در گذشته برخی از اندیشمندان تربیت را تنها عامل اثرگذار بر شخصیت فرد می دانستند و برخی دیگر نیز با ناکارآمد خواندن تربیت، سرشت و خلق و خوی ذاتی را مهم تلقی می کردند.

شخصیت متربیان تلفیقی از سرشت و محیط است. برای اینکه مسئولین تربیتی، متربیان خوبی تربیت کنند، ابتدا باید بدانند که مخاطب آنان از چه خلق و خویی برخوردار است، زیرا برخی از متربیان از زمان تولد لج باز، مهربان، خنده رو، خجالتی، انعطاف پذیر و... هستند و سرشت و خلق و خوی متفاوتی دارند.

حتی والدین باید استعدادها و توانایی های فرزند خودشان را از همان اوایل کودکی بشناسند. این شناخت استعدادها و توانایی ها نباید در قضاوت و مقایسه با سایر  فرزندان باشد، و باید به رشد استعدادهای کودک کمک و نقاط ضعف او را برطرف کنند. لذا والدین در وهله نخست باید مشاهده گر باشند.

هرچقدر مربیان در مشاهده ویژگی های سرشتی متربی دقیق تر باشند، بهتر می توانند به تقویت استعدادهای او کمک و ضعف هایش را برطرف کنند. در واقع، مربیان دانا باید پرورش را سرلوحه خویش قرار دهند و روش های تربیت صحیح را به کار ببندند.

انتهای پیام/

از شما صاحبنظر گرامی در حوزه تعلیم و تربیت هم دعوت می کنیم، از نویسندگان، ممیزان و اعضای هیئت تحریریه پنجره تربیت باشید. برای ارسال مطالب و عضویت در هیئت تحریریه، از طریق ایمیل FarsPanjarehTarbiat@gmail.com مکاتبه فرمائید.